پدر و مادرم هميشه به خاطره نمره هايي كه ميگيرم تحقيرم ميكنن درحالي كه وقتي معدلمو واسه كسي ميگم برقه تحسين تو چشماشون ديده ميشه
پدر و مادرم هميشه به خاطره نمره هايي كه ميگيرم تحقيرم ميكنن درحالي كه وقتي معدلمو واسه كسي ميگم برقه تحسين تو چشماشون ديده ميشه
مشکل شما همینه ؟
بعضی خانواده ها از فرزندانشون توقعات بالایی دارن که شاید از حد توان فرزند بیشتر باشه و یا این توقع از حد گذشته باشه . شما باید پدر و مادرتون رو متقاعد کنید که نمره ای که شما میگیرید مناسب هست و کم نیست . و نمره خیلی بالا هم سودی آنچنانی در زندگی نداره . پدر مادر شما هم باید توقعاتشون رو متعادل کنن و با اینکه کار درستی انجام میدن که اینکه شما رو کنترل میکنند اما غیر از سطح توقع نباید شما رو با دیگران هم مقایسه کنند . چشم و هم چشمی و .. کار بسیار نامناسبیه
برای درک بهتر این موضوع یک جلسه نزد روانشناس با پدر و مادر برید و این موضوع رو مطرح کنید . چون پدر و مادر شما باید متفاعد بشن .
اگر هم در این سایت حضور داشته باشن ما راهنماییشون میکنیم
موفق باشید
"اگر امیدی نداری ... امید بساز "
"あなた望を作る希望しない場合は"
..........................................
"
خب دوست عزیز
چاره ای ندارید و باید تحمل کنید ...
هر پدر و مادری دوست داره فرزندش بهترین ها باشه ...
ولی اینم در نظر نمیگیره که ظرفیت و توان هر کسی متناسب با خودشه ...
خود خداهم میگه هر بنده ایی بر اساس توانش بر او تکلیف موظف کرده ...
ولی خب شما باید با رعایت احترام صبور باشید تا از این مرحله از زندگی گذر کنید ...
خـــــدانـگهــــــدار
خب عزیزم ماها همه این مشکلات رو داشتیم ...
حتی اگه بیستم بگیری بازم میگن کمه پس بهتره صبوری کنی و اعصابتو با این حرفا خراب نکنی ...
یه دوست خوب از جنس خودت رو همراه کن و باهم برید ورزش و پیاده روی ...
به موسیقی مورد علاقه ات گوش بده و از این فضا خودتو دور کن ...
سعی کن زیاد جلو چشمشون نباشی تا بهت گیر ندن ...
و بهترین کارم اینه که سکوت کنی ...
اگرم گفتن که باید بیشتر تلاش کنی بهشون بگو برات تعیین کنن که واقعا" چقدر باید تلاش کنی ؟!؟
اینکه حد و حدود انتظارشونو بدونی خودش خیلی خوبه ...
وقتی بتونی انتظارشونو برآورده کنی براساس همون سوال که گفتم دیگه بهونه ایی برای ناراحتی وجود نداره ..
مشكل من اينجاس كه تمامه دوستايي كه دارم نمره هاشون خيلي از من بهتره البته من هيچ وقت تو درس خوندن كم نذاشتم ولي هيچ وقت به چشمه خانوادم نمياد
در ثاني اونا هيچ وقت راضي نميشن كه به يه روانشناس مراجعه كنيم چون فكر ميكنن من هيچ مشكلي ندارم البته اين بگم كه كتك هايي كه تو دورانه كودكي خوردم باعث شده خيلي سرد باشم يعني با همه شوخي ميكنم ولي نه حرفامو واسه كسي ميزنم نه احساسي به كسي پيدا ميكنم
دوست گرامی خونواده بد آدم رو نمیخوان شاید ندونن که چطور باید صلاح آدما رو مشخص کنن ولی بدت رو نمیخوان اینو تضمین میکنم.
من هم همچین مشکلی داشتم طعنه های زیادی هم خوردم بیشترین تلاشم رو توی درس میکردم و توی کلاس 30 نفری نفر 6م بودم ولی خوب به چشم خونواده همیشه کم میاد و نصیحت میکنن که باید بهتر باشی.
نظر من کنار اومدن با این وضعیته اون طوری که شما میگی مشاوره هم نمیان.بالاخره یه دورست تموم میشه تا آخر نیست. با خانواده صحبت کن و بگو که چقدر داری تلاش میکنی.بزار درس خوندنت رو ببینن در خفا درس نخون بشین جلوشون درس بخون تا اینطوری براشون اثبات بشه که تو داری تلاشت رو میکنی واقعا.
پیروز و سربلند باشی
دوم دبيرستان
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)